13. " ... ja kocham Harry'ego! "

Podeszłam do Justyny i poprosiłam aby stanęła bliżej wyjścia bo czasem może chcieć uciec, a ja weszłam na scenę. Stanęłam na niej i poprosiłam wszystkich o uwagę.

- Jest pewien problem jeśli chodzi o wystąpienie chłopaków z One Direction u nas w szkole. Jak widzicie chłopacy też mają własny zespół z czym wiążą się także instrumenty. Chłopcy mieli w piętek próbę, ale jej nie skończyli i dzisiaj też się nieodbyła jak powinna. - zaczęłam patrząc na wszystkich moich znajomych z klasy.
- A co nam do tego? - odezwał się Wiktor, który też trzymał z Adrianem.
- Może chociażby tyle, że ktoś utrudnia im pobyt u nas. Są naszymi gośćmi, a ktoś skutecznie próbuje sie ich pozbyć. W piatek przez chwilę aula była otwarta, nikogo w niej z zespołu nie było i ktoś wszedł do środka aby zepsuć perkusję Josha. W piatek o mało nie odpadł talerz, a dzisiaj zespuł sie cały bębęn czego skutkiem jest niedyspozycja instrumentu. Jednym słowem jest tylko na śmietnik i trzeba kupić nową, a to nie są małe pieniądze. Prosze teraz w tym momencie aby ten kto to zrobił uczciwie się przyznał. Moze wtedy chłopacy nie zgłosza tego do dyrektora i załagodzimy to jakoś normalnie. - powiedziałam patrząc na Adriana. Nie odezwał się tylko cwaniacko uśmiechnął. - Nie powie ta osoba to ja to zrobię. Doskonale wiem kto to. Daję ostatnią szansę. - zauważyłam, że się obawia. Niall stał z Justyną przy wyjściu z auli. Podczas mojego monologu poszedł tam i dobrze. Adrian się podniósł i powiedział, że musi na chwilę do łazienki. Wiedziałam, że najzwyczajniej w świecie chce uciec. - Nie wypuszczajcie go. On jest za to odpowiedzialny. Nie wiem czy ktoś jeszcze ci pomagał, ale wiem, że ty to na pewno zrobiłeś. - powiedziałam. Zatrzymał się w połowie auli. Podeszła do niego Justyna i Niall, a potem go chwycili. Zeszłam ze sceny i podeszłam do niego. Za mną stanął Harry i Josh, reszta siedziała. Spojrzałam na mojego byłego przyjaciela. - Dlaczego to zrobiłeś? Co oni ci takiego zrobili? - zapytałam.
- Nie ważne, nie twoja sprawa. - powiedział.
- Właśnie, że ważne. Podczas ich pobytu tutaj ja jestem tak jakby za nich odpowiedzialna. Po za tym są moimi przyjaciółmi. - powiedziałam, a Harry chwycił mnie za rękę. Widziałam, że Adrian to zauważył. Jego wyraz twarzy zmienił sie momentalnie.
- Przyjaciółmi? Jesteś śmieszna. Oni chcą cie wykorzystać. Wyjadą i zapomną o tobie, a ty jesteś naiwna tak samo jak Justyna. Wielce was przeprosili i im wybaczyłyście. Żałosne. A Harry? Niby jest twoim chłopakiem, a jak tylko wróci do Londynu to cię zostawi i znajdzie sobie inną. Tylko nie przylatuj do mnie z płaczem jak tak zrobi. - zaśmiał mi sie w twarz. W oczach pojawiły mi sie łzy.
- To ty jesteś żałosny. Miałam cie za przyjaciela, ale jak widać byłam ślepa. Nie widziałam twojego prawdziwego oblicza. Zastanawia mnie tylko jedna rzecz. Dlaczego tak sie zmieniłeś z dnia na dzień i znienawidziłeś ich, a także mnie i Justynę. - powiedziałam i przyciągnęłam Harry'ego do siebie aby mnie przytulił od tyłu. Adrian już kipiał złością.
- Chcesz wiedzieć dlaczego? Najbardziej nienawidzę tego gwiazdorka, który właśnie cię przytula. Myśli, że może mieć każdą i mu się udaje. Ciebie tez zdobył na swoje oczka i uśmiech czy pocałunki i głupie obietnice? - zapytał. Uderzyłam go w twarz bo już niewytrzymałam. Odsunęłam się do Harry'ego i zaczęłam iść do wyjścia z auli. - Dlatego taki jestem bo odebrał mi ciebie, rozumiesz?! - krzyknął. Odwróciłam się do niego przodem.
- Przecież on mi ciebie nie odebrał. Dalej mogliśmy być przyjaciółmi, ale ty to zaprzepaściłeś. Wszystko. - podniosłam głos, a do oczu napłynęło mi jeszcze więcej łez.

- Przyjaciółmi? Ty mnie nie rozumiesz? Nie chodzi mi o przyjaźń. Od zawsze byłaś dla mnie wyjątkowa i ważniejsza niż przyjaciółka. Kocham cię, rozumiesz?! Od dłuższego czasu tak jest, ale nie potrafiłem ci tego powiedziec. Bałem się, że mnie odrzucisz i wtedy nasza przyjaźń również runie. - powiedział podchodząc bliżej.

- To wolałeś znienawidzić chłopaków, a zwłaszcza Harry'ego. Znienawidzić mnie i Justynę bo im wybaczyłyśmy, a potem nastawić tez nawet chłopaków z naszego zespołu przeciwko nam bo dowiedziałeś się, ze jestem z Harry'm? Zniszczyłeś wszystko i teraz też nie ma już między nami przyjaźni. Po za tym ja kocham Harry'ego! Tak, na reszcie to powiedziałam tylko szkoda, że tobie, a nie jemu pomimo, że słyszy. Nie nawidzę cię! - krzyknęłam, a łzy zaczęły spływać po moim policzku. - A perkusję Joshowi musisz odkupić jeśli nie chcesz by dyrektor się dowiedział. - dodałam i wybiegłam z auli. Wybiegłam przed szkołę i ruszyłam w kierunku mojego domu. Biegłam zapłakana jednak szybko ktoś mnie dogonił, zatrzymał i przytulił mocno do siebie. Poczułam te charakterystyczne perfumy, które kochałam i wiedziałam już, że to mój chłopak. Wtuliłam się w niego jak mała dziewczynka. Łzy leciały strumieniami po moich policzkach. Nie mogłam uwierzyć w to co się przed chwilą stało. Mój przyjaciel okazał się okropnym draniem, a dodatkowo wyznał mi miłość. Po za tym ja w końcu przyznałam się, że kocham Harry'ego.
- Cii... już, spokojnie. Będzie dobrze. Też cię kocham. - wyszeptał i pocałował mnie w czoło. Nie odrywałam się od niego. Staliśmy na środku chodnika niedaleko szkoły wtuleni w siebie. Gdy się uspokoiłam to wróciliśmy do szkoły. Musiałam chociaż nie chciałam. Najpierw powiedziałam chłopakowi, że muszę iść do łazienki. Poszedł ze mną, ale został przed. Obmyłam twarz wodą, ogarnęłam makijaż i doprowadzona do porządku wyszłam z toalety. Harry objął mnie ręką, wtuliłam się w niego i poszliśmy do auli. Weszliśmy do środka, a wszystkich wzrok padł na mnie. No tak, teraz będę na jezykach wszystkich przez jakiś kilka tygodni, ale jakoś dam radę. - pomyślałam. Podeszliśmy do stanowiska dźwiękowca z boku sceny gdzie siedzieli chłopacy ( 1D i ich zespół) oraz Justyna. Przytuliła mnie, a ja ją. Potem to samo zrobiła reszta chłopaków.
- Dziękuje, że tak się za nami wstawiłaś, ale nie musiałaś. Przykro mi, że przez to pokłóciłaś się ze swoim przyjacielem. - powiedział Josh przytulając mnie. Spojrzałam na niego.
- Nie ma za co i tak, musiałam. A jeśli chodzi o Adriana to on już nie jest moim przyjacielem. - powiedziałam delikatnie się uśmiechając. Chłopak odwzajemnił gest i usiadł na swoim miejscu. Rozejrzałam sie po pomieszczeniu i nie było tylko Adriana. Chcieliśmy zrobić jeszcze próbe, ale nie mogliśmy bo właśnie Adrian był prowadzącym razem z Justyną. Wtedy chłopcy zaproponowali abyśmy przećwiczyli to na zakończenie abyśmy wiedzieli jak to będzie wyglądać. Weszliśmy na scenę, Jurek puścił podkład i zaczęliśmy. Wyszło nam całkiem nieźle. Dziewczyny już się nie gubiły z tekstem chociaz jeszcze śpiewały z kartek, ale wiadomo, że się do tego czasu nauczą. Z resztą jak będziemy ćwiczyć to samo się zapamięta. Po naszym występie, zrobiliśmy całą próbę. Adriana nie było to na razie zastąpił go Wiktor.

------------------------------------------------------------
13 za nami. Pechowy czy szczęśliwy? Podobał się? Proszę o komentarze. Każda opinia jest dla mnie ważna.